رمز ارزها قبل از بیت‌کوین هم وجود داشتند، اما تا چند سال پس از معرفی بیت‌کوین در سال 2009، مورد توجه عموم قرار نگرفتند. اولین رمز ارز، ای‌کش eCash بود که توسط شرکت دیجی‌کش DigiCash در سال 1990 توسعه یافت.
دیوید چائوم در سال 1983 مقاله‌ای با عنوان «امضاهای ناشناس برای پرداخت‌های غیرقابل ردیابی» منتشر کرد که بنیان اولیه رمز ارز ای‌کش بود. چندین تلاش دیگر در این حوزه، در نهایت منجر به خلق بیت‌کوین شد، اما بیش از 20 سال طول کشید تا بیت‌کوین به ارز دیجیتال محبوب امروزی تبدیل شود.
ای‌کش eCash
در سال 1983 دیوید چائوم، شکل جدیدی از پول نقد الکترونیکی را عرضه کرد. او یک توکن رمزگذاری شده را تعریف کرد که می‌تواند بین افراد به صورت ایمن و خصوصی انتقال یابد. شباهت‌های آن با رمز ارزهای امروزی چشمگیر است.
چائوم اصطلاح «فرمول کور» را برای رمزگذاری اطلاعات منتقل شده بین افراد ایجاد کرد. «بلایند کش Blinded Cash» می‌توانست با خیال راحت بین افراد منتقل شود، امضای اصالت و قابلیت اصلاح بدون ردیابی را داشته باشد.
چائوم بعدها دیجی‌کش DigiCash را تاسیس کرد تا نیت خود را عملی کند. اگرچه دیجی‌کش در سال 1998 ورشکست شد، اما مفاهیمی که این شرکت ارائه داد و هم‌چنین برخی از فرمول‌ها و ابزارهای رمزگذاری آن، نقش مهمی در توسعه ارزهای دیجیتالی بعدی داشت.
ای-گلد E-Gold
در سال 1996، دکتر داگلاس جکسون و بری داونی، پول الکترونیکی را ایجاد کردند که با مالکیت طلا مرتبط بود. این ارز دیجیتال به کاربران اجازه می‌داد تا مالکیت طلا را بین کاربران یک وب‌سایت منتقل کنند. ای-گلد به‌سرعت (هرچند ناخواسته) به ابزاری برای پول‌شویی‌ها و کمک به افرادی که در فعالیت‌های غیرقانونی خود به دنبال ناشناس‌ماندن بودند، تبدیل شد.
بیت گلد Bit Gold
بیت گلد توسط نیک زابو Nick Szabo یکی از افراد پیشرو در حوزه رمز ارزها پیشنهاد شد و با سیستم اثبات کار همراه بود که در نهایت به خلق بیت‌کوین منجر شد. این کانسپت بیت گلد نام داشت و از بسیاری از تکنیک‌های مشابه بلاک‌چین، مانند شبکه همتا به همتا، ماینینگ، دفتر کل یا رجیستری و رمزنگاری استفاده می‌کرد. شاید انقلابی‌ترین جنبه مفهوم بیت گلد مربوط به تلاش آن برای دور شدن از وضعیت متمرکز باشد.
هدف بیت گلد جلوگیری از اعتماد به توزیع‌کنندگان و مقامات متمرکز بود. هدف زابو این بود که بیت گلد خصوصیات طلای واقعی را منعکس کند، در نتیجه کاربران را قادر می‌ساخت واسطه‌ها را به طور کامل حذف کنند. بیت گلد هم، مانند سایر تلاش‌ها در نهایت ناموفق بود. با این‌حال، این گروه الهام بخش گروه بزرگی از ارزهای دیجیتالی بودند که یک دهه بعد از آن وارد بازار شدند.
بی-مانی B-Money
در سال 1998، وی دای Wei Dai توسعه‌دهنده چینی، «سیستم نقدی الکترونیکی توزیع ناشناس» به نام بی-مانی را پیشنهاد کرد. دای، دو پروتکل مختلف برای این رمز ارز پیشنهاد کرد. در نهایت، بی-مانی هرگز موفقیت‌آمیز نبود و در واقع، از بسیاری جهات با بیت‌کوین کاملاً متفاوت بود.
با این وجود، تلاشی برای ایجاد یک سیستم نقدی الکترونیکی ناشناس، خصوصی و امن بود. در سیستم بی مانی، نام مستعار دیجیتالی برای انتقال ارز از طریق یک شبکه غیرمتمرکز استفاده می‌شد. این سیستم حتی بدون استفاده از شخص ثالث، وسیله‌ای برای اجرای قرارداد در داخل شبکه نیز داشت.
اگرچه وی دای یک وایت پیپر برای بی-مانی پیشنهاد کرد، اما در نهایت نتوانست توجه کافی را برای راه‌اندازی موفقیت‌آمیز آن جلب کند. با این‌حال، ساتوشی تقریباً یک دهه بعد به عناصر بی-مانی در وایت پیپر بیت‌کوین خود ارجاع داد. بنابراین تأثیر بی-مانی در دنیای ارز دیجیتال فعلی غیرقابل انکار است.
هش‌کش Hashcash
در اواسط دهه 1990، هش‌کش یکی از موفق‌ترین ارزهای دیجیتال پیشا بیت‌کوین بود. هش‌کش برای اهداف مختلفی طراحی شده بود، از جمله به حداقل رساندن هرزنامه‌های ایمیل و جلوگیری از حملات DDoS. هش‌کش داراری مجموعه‌ای از قابلیت‌ها بود که نزدیک به دو دهه بعد درک شدند.
هش‌کش مانند بسیاری از رمز ارزهای معاصر، از الگوریتم اثبات کار برای کمک به تولید و توزیع کوین‌های جدید استفاده می‌کرد. در واقع، هش‌کش با بسیاری از مشکلات مشابه رمز ارزهای امروزی مواجه بود. در سال 1997 و با افزایش نیاز به قدرت پردازش، هش‌کش در نهایت از کارایی کمتر و کمتری برخوردار شد.
هش‌کش علی‌رغم اینکه سرانجام از بین رفت، اما در اوج شکوفایی خود علاقه‌مندان زیادی را به خود جذب کرد. بسیاری از عناصر سیستم هش‌کش در توسعه بیت‌کوین نیز موثر بودند.
منبع: اینوستوپدیا
